Οι τέχνες του μέλλοντος θα είναι αναστατώσεις καταστάσεων ή τίποτα
Στο άκουσμα του προσωνυμίου Unabomber (University and Airline Bomber), με το οποίο είναι ευρύτερα
γνωστός ο Theodore john Kaczynski,
ευθύς αμέσως μας έρχεται στο νου, σχεδόν ασυνείδητα, ότι πρόκειται για κάτι ή
κάποιον που σχετίζεται με βόμβες. Είναι όμως κάτι πολύ παραπάνω από απλές
«έξυπνες» ή μη βόμβες το ανωτέρω όνομα. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μια
ιδιοφυία των μαθηματικών και καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και η
δραστηριότητα του δεν είναι η και η πλέον συνήθης όσον αφορά τουλάχιστον την
συνάφεια της με τον επαγγελματικό τομέα. Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά
στον τρόπο αντιμετώπισης που είχε ο ίδιος και η δράση του. Το σύστημα και οι
ειδήμονες του επί παντός επιστητού, κάθε φορά που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα
φαινόμενο, φροντίζουν να το κριτικάρουν εξαρχής προκειμένου να το εντάξουν στο
δικό τους σύστημα λογικής και επομένως να μειώσουν την όποια αξία του και την
σφαίρα επιρροής του πάνω στην κοινωνία, φροντίζουν ξανά να δικαιολογήσουν και
το παραμικρό που μπορεί να αποδεικνύει την ανεπάρκεια του ίδιου του συστήματος
και συνάμα την αναγκαιότητα της καταστροφής του. Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν το
θέλουν και για αυτό εφευρίσκουν ένα πόρισμα, σαν έκδοση δελτίου ασθενείας που
έχουν οι ιατροί, μόνο που στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με πολιτικό
πόρισμα με κοινωνιολογικά στοιχεία και όρους και αντί των ιατρών έχουμε να
κάνουμε με ένα κατασταλτικό μηχανισμό που εκφέρει πόρισμα-συνονθύλευμα
ψυχολογικών συμπερασμάτων, κατά το δοκούν πάντα, μη μπορώντας να δικαιολογήσει
επαρκώς το γεγονός ότι ένας εγγράμματος άνθρωπος που ασκεί μια ιδεολογική βία,
τόσο μέσα από τα κείμενα του όσο και με τις πράξεις του, έχοντας μια θέση μέσα
στο σύστημα και μια καταξίωση(καριέρα), είναι ταυτόχρονα ένας πολέμιος του
ίδιου του συστήματος. Καταλαβαίνει ο καθένας πόσο εκμηδενιστικό είναι αυτό το
γεγονός για το σύστημα και τους όποιους μύθους αυτό συντηρεί. Επιπρόσθετα,
ζυγίστε την σημασία της δραστηριότητας από άποψη όχι ωφέλειας, αλλά ο
αντίκτυπος που έχει στα ΜΜΕ και στην όλη εικόνα που θέλει να παρουσιάσει το
σύστημα, ως διαχειριστής ενός ευρύτερου συνόλου επιχειρήσεων της κοινωνίας( π.χ
των αντιρατσιστικών οργανώσεων -επιχειρήσεων), όταν ο δράστης δεν είναι κάποιος
εξαθλιωμένος κάποιας άχαρης τσιμεντούπολης ,αλλά στον αντίποδα είναι κάποιος με
κύρος στα μάτια της κοινωνίας, έστω όσον αφορά τους τύπους που κρατάει μέσα της
η κοινωνία (υπολείμματα της παλιάς παραδοσιακής κοινωνίας), με την έννοια ότι
όποιος έχει μια καλή και καταξιωμένη εργασία π.χ ιατρός, δικηγόρος, μπάτσος,
στρατιωτικός, είναι συνάμα και άξιο μέλος μιας κοινωνίας, ασχέτως της ηθικής
που διέπει το κάθε άτομο. Στην περίπτωση Unabomber οι δικαιολογίες μόνο ανεπαρκείς ήσαν.. Πόσο μάλλον για
να ακυρώσουν την σπουδαιότητα των πεπραγμένων του. Η δραστηριότητα του ήταν η
καλύτερη απάντηση στους αριστεριστές ψευτοανθρωπιστές του κώλου , όταν μάλιστα
έχουν το θράσος να λένε: «Πολιτικό» και έγκλημα: ο αδύνατος συνδυασμός! Όταν
μιλάμε για βία ας είμαστε τουλάχιστον ρεαλιστές. Δεν υπάρχει καλή και κακή βία,
ούτε και επιβλαβής και λιγότερο επιβλαβής βία.
Υπάρχει μια βία καθαρή που εξιλεώνει και μια βία μυθική που ενοχοποιεί. Όποιος εθελοτυφλεί ανήκει στο σιδηρούν παραπέτασμα του σύγχρονου αριστερισμού, αυτής της τάσης που ο ίδιος ο Λένιν αποκαλούσε «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»! Επομένως η προσπάθεια της δικτατορίας των ειδικών του συστήματος να τεκμηριώσουν και να βαφτίσουν τον οποιοδήποτε εναντιώνεται σε αυτό κάθε φορά ,σχιζοφρενή ή παρανοϊκό, σε πλήρη αντίθεση πάντοτε με τους υπηρέτες του οι οποίοι φυσικά σύμφωνα με τους ειδικούς χαίρουν «άκρας υγείας» και «καλώς»κατέχουν την/τις θέση/εις που έχει/ουν., μόνο επιτηδευμένη μπορεί να χαρακτηριστεί και τίποτα παραπάνω! Δεν θα σταθούμε στα κίνητρα και την ψυχική κατάσταση του Unabomber, γιατί μια τέτοια διάθεση βολεύει πάντα το σύστημα ώστε να βρίσκει μελανά σημεία για την έκαστη προσωπικότητα. Εμείς θα επικεντρωθούμε στην ουσία της ρητορικής του, μιας ρητορικής που ενοχλεί και στηλιτεύει την υπερκοινωνικοποιημένη εικόνα που προβάλουν σκόπιμα οι μαζάνθρωποι του διεθνισμού για την ανθρώπινη φύση. Η εκτενής έκθεση βιογραφικών στοιχείων για τον Unabomber δεν είναι σκοπός του παρόντος . Θα πούμε μονάχα ότι το να είναι 17 χρόνια ασύλληπτος από το FBI, οι απώλειες από τη δράση του να ανέρχονται σε 23 τραυματίες και 3 νεκρούς, ένα μανιφέστο 35.000 λέξεων και μια εξοντωτική ποινή της τάξεως του 4 φορές ισοβίων συν 30 χρόνια και η έκτιση αυτής στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Φλωρεντίας στο Κολοράντο σίγουρα λένε πολλά! Ο συγγραφέας του πονήματος «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της», επιτίθεται όχι στην αριστερά σαν κίνημα ούτε στο να δηλώνει ή να είναι κάποιος αριστερός τουλάχιστον στις μέρες μας, αλλά σε εκείνη την άρρωστη κατάσταση νοητική και ψυχική στην οποία βρίσκονται πολλοί αριστεροί(αριστερισμός-μια κατάσταση στην οποία τα μη-θύματα μιας κατάστασης εντός της κοινωνίας μπαίνουν από μαζοχισμό και αίσθηση εσωτερικής κατωτερότητας στο ρόλο των θυμάτων, βάζοντας τον εαυτό τους στην διαδικασία της θυματοποίησης).
Μιλάει για μια επανάσταση όχι πολιτική όπως θα περίμενε κανείς, αλλά τουναντίον για την κατάρρευση του συστήματος και για μια αλόγιστη ανάπτυξη δίχως δυνατότητα φραγμών της τεχνολογίας, όπου ο άνθρωπος είναι έρμαιο της και όχι ο διαχειριστής της ζωής του. Διαπιστώνει προφητικά ότι όσο συνεχίζεται αυτή η καταστροφική «αντίστροφη μέτρηση», τόσο καταστροφικότερα θα είναι τα ενδεχόμενα σημάδια της όποιας κατάρρευσης του συστήματος, όποτε και αν αυτό γίνει. Το σημαντικότερο που οφείλει καθένας που σέβεται τον εαυτό του ως επαναστάτη και ως φυλετιστή είναι το να πολεμήσει τον αριστερισμό σε όλες του τις εκδοχές και τις μεταμφιέσεις, διότι πρόκειται για μια καθαρή παθολογία που συνυπάρχει με την νοσηρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ίδια η κοινωνία. Όπου και να πας, όπου και αν σταθείς σήμερα οι πάντες δηλώνουν «αριστεροί». Τι σημαίνει όμως «αριστεροί» και δεν λένε π.χ «δεξιοί»; Απλά σημαίνει ότι το σύστημα έχει καλλιεργήσει το φρούτο της αριστεράς έτσι γενικά και αόριστα, δηλαδή ταύτιση με το οτιδήποτε τάσσεται με την αριστερά, επομένως όποιος δεν θέλει να μιλάει ή δεν θέλει να τον μεταχειρίζονται ως οτιδήποτε άλλο μη ισότιμο οφείλει να παίζει στην ρουλέτα των αριστερών όρων και με αριστερούς όρους. Έτσι οι πάντες δηλώνουν αριστεροί ή αριστερίζοντες όπου κράζουν τους υποτίθεται «άλλους» ως δεξιούς και στην πραγματικότητα αυτοί οι «άλλοι» δεν υφίστανται ούτε καν πολιτικά εδώ και δεκαετίες τουλάχιστον στην πατρίδα μας. Με λίγα λόγια η ίδια τακτική του συστήματος, του «διαίρει και βασίλευε», που πετυχαίνει αφενός να έχει το καθεστώς μια φαινομενική αντίδραση «αριστερή» και αφετέρου όλοι να δηλώνουν και να φέρονται ως αριστεροί ακόμα και αν δεν είναι στην πράξη, από συμπλέγματα ενοχής και φόβου που έχει δημιουργήσει το σύστημα στους υπηκόους του, μήπως και τεθούν εκτός κοινωνίας αν δηλώσουν αντίθετοι ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό ακριβώς είναι που στηλιτεύει και ο Unabomber στην κριτική του εναντίον του αριστερισμού. Ας δούμε όμως ποιον τρόπο και ποια διαλεκτική μέθοδο χρησιμοποιεί εδώ στο μανιφέστο του για να δώσει στο κοινό του να καταλάβει τι είναι ο αριστερισμός στην σημερινή του έκφραση μέσα στο δυτικό κόσμο. Πρώτα από όλα είναι η υποκρισία των αδυνάτων, όπου δέχονται τον παθητικό ρόλο του θύματος και μένουν μόνο στα λόγια και διαμαρτύρονται ως ειρηνιστές-αριστεριστές χωρίς να απαιτούν από τους εαυτούς τους να πάρουν άμεσα τις ζωές τους στα χέρια τους, αφήνοντας τες στο σύστημα να τις χειρίζεται όπως αυτό θέλει σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αφεντικών και της τεχνολογίας. Και φυσικά λέγοντας αριστεριστής εννοούμε οποιονδήποτε χαρακτηρίζεται «πολιτικά ορθός»- σε αυτή την μεγάλη κατηγορία ανήκουν οι διεθνιστές των ΜΜΕ που πασχίζουν να καλυτερεύσουν το σύστημα ώστε να εξυπηρετείται η βολή τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό, οι ομοφυλόφιλοι καριέρας που παρελαύνουν καθημερινά στις τηλεοπτικές πασαρέλες, οι επαγγελματίες αντιρατσιστές που δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν την «υπέρμετρη αγάπη» και το αληθινό τους ενδιαφέρον υποτίθεται για την «ισότητα» όλων των ανθρώπων, τους μαϊντανούς που δοκιμάζουν τις ικανότητες τους στο να αλλάζουν επαγγέλματα με ταχύτητα αστραπής, βλέποντας έτσι έναν δημοσιογράφο την μια μετατρέπεται σε τηλεοπτικό δικαστή και την άλλη σε βουλευτή ή ότι άλλο. Δεν λείπουν βέβαια και όλες οι άλλες κατηγορίες ατόμων που εμπίπτουν «άθελα ή μη» στους ρόλους των «πολιτικά ορθών», όπως οι «ήρωες για μια μέρα» και οι διάττοντες αστέρες των «σκανδάλων» της ελληνικής κοινωνίας! Ενδεχομένως να μην έχουμε καταφέρει να συμπεριλάβουμε όλες τις κατηγορίες που ωφελούν με την στάση τους τη συστεμική λογική, έχοντας σύμφωνα και με τον Unabomber, τα χαρακτηριστικά της χαμηλής αυτοεκτίμησης, αδυναμίας, καταθλιπτικών τάσεων, ηττοπάθειας, ενοχής και μίσους για τον ίδιο τους τον εαυτό. Καυτηριάζει την συμπεριφορά των υποστηρικτών των μειονοτήτων σε κάθε χώρα, λέγοντας ότι: «είναι υπερευαίσθητοι όσον αφορά τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηριστούν οι μειονότητες. Οι όροι ‘νέγρος’, ‘ανατολίτης’, ‘ανάπηρος’ ή ‘γυναικάκι’ για άτομα από την Αφρική, την Ασία, για άτομα με ειδικές ανάγκες ή για γυναίκες αρχικά δεν είχε μειωτική σημασία….τις αρνητικές σημασίες σε αυτούς τους όρους τις έχουν προσδώσει οι ίδιοι οι ακτιβιστές»
Αντιθέτως, υποστηρίζει-και εμείς με την σειρά μας το ίδιο- πως όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι πάνω στην «πολιτικώς ορθή» ορολογία, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ανήκουν στην ίδια ή και παραπλήσια ταξικά και κοινωνικά κατηγορία του μέσου μετανάστη, αλλά σε κάποιο ευκατάστατο ή μεσαίο οικονομικά και κοινωνικά στρώμα της κοινωνίας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Απλός. Ο λούμπεν μικροαστός της μεσαίας τάξης δεν εργάζεται πλάι σε τριτοκοσμικούς μετανάστες(άρα δεν συγχρωτίζεται μαζί τους), ενδεχομένως δεν κάνει παρέα με μετανάστες(άρα είναι «ομοφοβικός» σύμφωνα με την antifa ορολογία), ταυτίζεται η μικρόψυχη λογική του με τα όσα προπαγανδίζονται στα κανάλια για την αρμονική συνύπαρξη και την «στοργή» που οφείλουμε να δείχνουμε απέναντι στους ταλαίπωρους μετανάστες. Όταν λοιπόν κάποιος δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα μπορεί πολύ εύκολα και αβασάνιστα να φλυαρεί και να λέει δίχως πολλές σκέψεις οτιδήποτε δεν προκαλεί δυσαρέσκεια και αφόρητες καταστάσεις συναισθηματικά στον περίγυρο του. Οι αριστεριστές αρέσκονται να ταυτίζονται με τις αδύνατες κοινωνικά ομάδες, όχι σαφώς από ανθρωπισμό και ειλικρινές ενδιαφέρον για τα προβλήματα των περιθωριοποιημένων-μιας και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία-αλλά διότι οι ίδιοι δεν νιώθουν «κατώτεροι» ενώ συγχρόνως αναγνωρίζουν στους άλλους ότι είναι κατώτεροι! Αυτό ειδικότερα ισχύει για το κίνημα του φεμινισμού, όπου οι ίδιες οι φεμινίστριες έχουν συμπλέγματα κατωτερότητας μήπως και είναι κατώτερες από τους άντρες. Το μίσος που νιώθουν για οτιδήποτε δείχνει ή φαίνεται δυνατό και όχι παρακμιακό και δείχνει να εμπερικλείει δύναμη, είναι από τις κύριες εκφράσεις του αριστερισμού σήμερα. Οι ενδείξεις στην κοινωνία ότι υπάρχουν άτομα αυτοδύναμα, με αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία, πρωτοβουλίες, είναι κάτι που συνθλίβει συναισθηματικά τους αριστεριστές, διότι οι ίδιοι νιώθουν ότι αν και εφόσον υπάρχουν όλα αυτά μέσα στην κοινωνία, ο δικός τους ρόλος είναι αμελητέος, νιώθοντας έτσι άχρηστοι.
Ως προσωπικότητες αισθάνονται ενοχικά, διότι δεν νιώθουν πλήρεις με το να είναι υπεύθυνοι για τις ενέργειες τους, αλλά καλύπτονται ύπουλα πίσω από το σύννεφο μιας αφηρημένης και μη συλλογικότητας μέσα στην κοινωνία, η οποία καλύπτει με την ανωνυμία που προσφέρει το πλήθος ή η μάζα τις πράξεις του καθενός παρουσιάζοντας τες ως κοινωνικές και συλλογικές. Ο αριστερισμός καλλιεργεί ως κοινωνική συνήθεια τη δειλία και αναπτύσσει συμπεριφορές ηττοπαθείς και αποτροπιαστικές. Δείχνει για παράδειγμα το να ξαπλώνεις υπό την ονομασία «καθιστική διαμαρτυρία» κάποια δυναμική που να μαγνητίζει το όποιο πλήθος; Σαφώς και όχι. Επιπλέον η ουσία βρίσκεται-και είναι-στο γεγονός ότι οι μαζοχιστικές τάσεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στον αριστερισμό και ακόμα και αν δεν υπήρχαν σημαντικά προβλήματα στην κοινωνία θα βρίσκονταν και πάλι οι αριστεριστές για να τα εφεύρουν και να διαμαρτυρηθούν για αυτά! Και όλα αυτά στο όνομα της «διαρκούς επανάστασης» την οποία δεν κατακρίνουμε ολιστικά, παρά εν μέρει. Είναι εκείνο το είδος των αριστεριστών, που παρουσιάζουν μια «μαχητική και διαχυτική» εικόνα προς τα έξω, ενώ λόγω ακριβώς του ότι είναι υπερκοινωνικοποιημένοι ,δείχνουν σημάδια βαθιάς κόπωσης και χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοενοχοποίησης! Αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι προσπαθούν να φανούν πιο ηθικοί, πιο συνεπείς, πιο ευαίσθητοι, πιο αμερόληπτοι και πιο καλοπροαίρετοι-ως σύνολο εννοείται-από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αποδεικνύοντας ότι μέσα τους ούτε οι ίδιοι που ευαγγελίζονται μια ισότητα μεταξύ των ατόμων, δεν την πιστεύουν καθώς θεωρούν εξαρχής κατώτερους τους «άλλους» τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζουν και για την απελευθέρωση των οποίων παλεύουν από τα καπιταλιστικά δεσμά. Οι αριστεριστές επιθυμούν να κάνουν τους άλλους να ενσωματώσουν στην καθημερινότητα τους τις αρχές τους, δίχως να επιδέχονται την οποιαδήποτε κριτική, όπως συμβαίνει με το ρατσισμό. Θέλουν να εξισωθούν οι νέγροι με τους λευκούς, ώστε οι πρώτοι όντας ανεγκέφαλοι και πιο εύκολο να κυβερνηθούν είναι σαφώς πιο χρήσιμοι και επωφελείς για τα σχέδια τους. Εδώ αξίζει να δούμε τι λέει χαρακτηριστικά το μανιφέστο: «Το σύστημα δεν το ενδιαφέρει τι είδος μουσικής ακούει κάποιος, τι είδος ρούχα φοράει ή σε τι θρησκεία πιστεύει, εφόσον πηγαίνει στο σχολείο, έχει μια ευυπόληπτη δουλειά, ανεβαίνει κοινωνικά, είναι ‘υπεύθυνος’ γονιός, δεν είναι βίαιος και ούτω καθ’εξής».
Ο αριστερίστικος ηδονισμός αγγίζει εύκολα σχετικά την ανωμαλία, εφόσον τα σεξουαλικά υποκατάστατα δίνουν και παίρνουν, προκειμένου να φτάσουν στην ερωτική-σεξουαλική απελευθέρωση-ιδεατό στόχο των απανταχού hippies-φτάνοντας να ταυτίζονται με κάθε ετερογένεια ανεξαρτήτως ηθικών ή συμβατικών ορίων. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ανάμεσα στα σμήνη των αριστεριστών υπάρχει έκδηλη η πρόθεση για ομοφυλοφιλικές και λεσβιακές τάσεις, καθώς και για φυλετικές επιμειξίες. Αντιθέτως θεωρείται απαράδεκτο ή θέμα ταμπού να υπάρχει έστω η καχυποψία για κάποιον ότι βλέπει με κακό μάτι ή επιφυλακτικά αυτές τις τάσεις. Αυτό λέει σίγουρα πολλά για την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται οι αριστερίστικοι τύποι, αφού έχουν καταρχήν χρέος μέσα στους κύκλους τους να αποδείξουν στην πράξη του προαναφερθέντος λόγου το αληθές, συνάπτοντας το ίδιο εύκολα σχέσεις με κάθε αλλοδαπό ή νέγρικο απόβρασμα. Ο Unabomber καυστικός πάντα σε άλλο σημείο του μανιφέστο λέει: «Οι περισσότεροι σκλάβοι, και αυτό προς τιμήν τους, δεν ήταν ικανοποιημένοι από την δουλειά τους. (Σκοπός μας δεν είναι να σαρκάσουμε τους ‘μαύρους των φυτειών’. Δεν σαρκάζουμε τους ανθρώπους που ΕΙΝΑΙ ευχαριστημένοι με τη δουλειά τους)». Στο μανιφέστο καταγράφονται ιδέες και απόψεις ριζοσπαστικές σε σχέση με οτιδήποτε «επαναστατικό» υποτίθεται ότι γράφεται στον τύπο και οπουδήποτε αλλού, ξεκινώντας από τις κρίσεις για το σύστημα αξιών της σύγχρονης κοινωνίας και τους τρόπους αντιμετώπισης των πειθαναγκασμών που προβάλλονται γύρω μας, έως το γιατί θα καταρρεύσει το σύστημα από εσωτερικές αντιθέσεις και δυσλειτουργίες που θα φέρουν το οικονομικό κραχ και την συνακόλουθη κοινωνική έκρηξη! Ωστόσο ο κίνδυνος του αριστερισμού-και αυτό έχει να κάνει και με τις δικές μας ιδέες όσο και ιδίως την «αριστερή» πτέρυγα του εθνικοσοσιαλισμού-είναι υπαρκτός για καθαρά επαναστατικούς και λειτουργικούς λόγους, αφού η ταύτιση με την αριστεριστικής φύσεως κλάψα δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση με την φύση της κοσμοθεωρίας-βιοθεωρίας που πρεσβεύει ο εθνικοσοσιαλισμός. Οι αριστεριστές παριστάνουν πως αντιτίθενται στην τεχνολογία, στα μεταλλαγμένα και στην πρόοδο γενικότερα, όχι σαφώς από αγάπη προς τον άνθρωπο και την φύση, ούτε για να επιστρέψει(είναι εφικτό αυτό άραγε;) η ανθρωπότητα σε κάποιο πρωτόγονο στάδιο, αλλά αντιθέτως επειδή νιώθουν παρείσακτοι στην τωρινή εξέλιξη, αφού σαν ολοκληρωτιστές αισχύστου είδους δεν ανέχονται να μην κάνουν κουμάντο αυτοί στην τεχνολογία. Όσο δεν γίνεται αυτό, θα εξακολουθούν το ίδιο τροπάρι. Σήμερα κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα για φίμωση και καταστρατήγηση της ελευθερίας της έκφρασης. Σήμερα μιλούν για καταστολή και παρακολουθήσεις των αντιφρονούντων. Αύριο ενδεχομένως αυτοί οι ίδιοι στην εξουσία φαντάζεστε μόνο τι θα έκαναν και με τι μεθόδους προκειμένου να εγκαθιδρύσουν την δική τους τυραννία; Επισημαίνουμε πως ο αριστερισμός είναι θρησκευτικής φύσεως και έτσι λειτουργεί. Ο αριστεριστής έχει ανάγκη, όπως ο χριστιανός και ο μουσουλμάνος να πιστεύει κάτω από κάθε λάβαρο και κάθε περίσταση-χωρίς να μπορεί να το δικαιολογήσει ο ίδιος στον εαυτό του-στην αριστερά, αγγίζοντας τα όρια της ψύχωσης. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά επ’αυτού: «..ο αριστεριστής παρακινείται λιγότερο από λύπη για τα κακά της κοινωνίας και περισσότερο από την ανάγκη να ικανοποιήσει την ώθηση του για δύναμη επιβάλλοντας την δική του λύση στην κοινωνία». Σε άλλο σημείο λέει: «Προφανώς ένας Ναζί που πιστεύει πραγματικά, για παράδειγμα, είναι πολύ διαφορετικός ψυχολογικά από έναν αριστεριστή που πιστεύει πραγματικά. Εξαιτίας της ικανότητας τους για απόλυτη αφοσίωση σε ένα ιδανικό, αυτοί που πιστεύουν πραγματικά είναι ένα χρήσιμο, ακόμη και απαραίτητο, συστατικό για οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα.».Η ασυνέπεια του αριστερισμού και της παθολογίας του, ξεκινά από την υπεράσπιση και την υπεκφυγή σχετικά με την κρίση του όσον αφορά τα λάθη των Σοβιετικών και καταλήγει στην δριμεία κριτική της Δύσης και των δικών της σφαλμάτων. Περίτρανο παράδειγμα της αναλγησίας αυτής είναι και το ότι όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στην Ουγγαρία και στο Αφγανιστάν οι αριστεριστές τήρησαν στάση ένοχης σιωπής. Κατέκριναν με σφοδρό τρόπο την Δύση όταν όμως επιτέθηκε στο Βιετνάμ. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η ιστορία έδειξε ότι Δύση και Ανατολή, Η.Π.Α και Ε.Σ.Σ.Δ αντίστοιχα, λειτούργησαν προς ίδιον όφελος.
Ο καθένας, με την ελάχιστη έστω ιστορική γνώση και πείρα έχει καταλάβει ότι αριστερά και δεξιά αποτελούν τις όψεις του ίδιου καπιταλιστικού και σιωνιστικού νομίσματος. Η κριτική μας στρέφεται εναντίον της όποιας συνεργασίας των μη-αριστεριστών με τους αριστεριστές που βρίσκονται σε κάθε χαράκωμα της κοινωνίας αυτής. Όποιος φέρει τον μανδύα της «πολιτικής ορθότητας», σίγουρα θεωρείται αριστεριστής. Όποιος ελκύεται από αριστεριστικές συμπεριφορές και φραξιονιστικού τύπου τάσεις, ανήκει σίγουρα σε ένα κράμα ψυχασθενούς με πρώιμα χριστιανικά συμπτώματα και ασθενική μνήμη.. Ον καλύτερος ιατρός και η καλύτερη θεραπευτική αγωγή που οφείλουν να ακολουθήσουν είναι η Επανάσταση και όχι ο μικροαστικός χαφιεδισμός των τεσσάρων τοίχων. Η καλύτερη συμβουλή για να ακολουθήσουν όσοι μοιράζονται παρόμοιες ανησυχίες και βασανίζονται για το τι πρέπει να κάνουν, είναι μια ρητορική ερώτηση: Εγώ πρέπει να σου πω τι πρέπει να κάνεις;; Ο Unabomber και το μανιφέστο του είναι ένας καλός οδηγός για τις σημερινές συνθήκες, τις κρίσεις για το αύριο και την επερχόμενη εξέγερση στο μέλλον..
Υπάρχει μια βία καθαρή που εξιλεώνει και μια βία μυθική που ενοχοποιεί. Όποιος εθελοτυφλεί ανήκει στο σιδηρούν παραπέτασμα του σύγχρονου αριστερισμού, αυτής της τάσης που ο ίδιος ο Λένιν αποκαλούσε «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»! Επομένως η προσπάθεια της δικτατορίας των ειδικών του συστήματος να τεκμηριώσουν και να βαφτίσουν τον οποιοδήποτε εναντιώνεται σε αυτό κάθε φορά ,σχιζοφρενή ή παρανοϊκό, σε πλήρη αντίθεση πάντοτε με τους υπηρέτες του οι οποίοι φυσικά σύμφωνα με τους ειδικούς χαίρουν «άκρας υγείας» και «καλώς»κατέχουν την/τις θέση/εις που έχει/ουν., μόνο επιτηδευμένη μπορεί να χαρακτηριστεί και τίποτα παραπάνω! Δεν θα σταθούμε στα κίνητρα και την ψυχική κατάσταση του Unabomber, γιατί μια τέτοια διάθεση βολεύει πάντα το σύστημα ώστε να βρίσκει μελανά σημεία για την έκαστη προσωπικότητα. Εμείς θα επικεντρωθούμε στην ουσία της ρητορικής του, μιας ρητορικής που ενοχλεί και στηλιτεύει την υπερκοινωνικοποιημένη εικόνα που προβάλουν σκόπιμα οι μαζάνθρωποι του διεθνισμού για την ανθρώπινη φύση. Η εκτενής έκθεση βιογραφικών στοιχείων για τον Unabomber δεν είναι σκοπός του παρόντος . Θα πούμε μονάχα ότι το να είναι 17 χρόνια ασύλληπτος από το FBI, οι απώλειες από τη δράση του να ανέρχονται σε 23 τραυματίες και 3 νεκρούς, ένα μανιφέστο 35.000 λέξεων και μια εξοντωτική ποινή της τάξεως του 4 φορές ισοβίων συν 30 χρόνια και η έκτιση αυτής στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Φλωρεντίας στο Κολοράντο σίγουρα λένε πολλά! Ο συγγραφέας του πονήματος «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της», επιτίθεται όχι στην αριστερά σαν κίνημα ούτε στο να δηλώνει ή να είναι κάποιος αριστερός τουλάχιστον στις μέρες μας, αλλά σε εκείνη την άρρωστη κατάσταση νοητική και ψυχική στην οποία βρίσκονται πολλοί αριστεροί(αριστερισμός-μια κατάσταση στην οποία τα μη-θύματα μιας κατάστασης εντός της κοινωνίας μπαίνουν από μαζοχισμό και αίσθηση εσωτερικής κατωτερότητας στο ρόλο των θυμάτων, βάζοντας τον εαυτό τους στην διαδικασία της θυματοποίησης).
Μιλάει για μια επανάσταση όχι πολιτική όπως θα περίμενε κανείς, αλλά τουναντίον για την κατάρρευση του συστήματος και για μια αλόγιστη ανάπτυξη δίχως δυνατότητα φραγμών της τεχνολογίας, όπου ο άνθρωπος είναι έρμαιο της και όχι ο διαχειριστής της ζωής του. Διαπιστώνει προφητικά ότι όσο συνεχίζεται αυτή η καταστροφική «αντίστροφη μέτρηση», τόσο καταστροφικότερα θα είναι τα ενδεχόμενα σημάδια της όποιας κατάρρευσης του συστήματος, όποτε και αν αυτό γίνει. Το σημαντικότερο που οφείλει καθένας που σέβεται τον εαυτό του ως επαναστάτη και ως φυλετιστή είναι το να πολεμήσει τον αριστερισμό σε όλες του τις εκδοχές και τις μεταμφιέσεις, διότι πρόκειται για μια καθαρή παθολογία που συνυπάρχει με την νοσηρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ίδια η κοινωνία. Όπου και να πας, όπου και αν σταθείς σήμερα οι πάντες δηλώνουν «αριστεροί». Τι σημαίνει όμως «αριστεροί» και δεν λένε π.χ «δεξιοί»; Απλά σημαίνει ότι το σύστημα έχει καλλιεργήσει το φρούτο της αριστεράς έτσι γενικά και αόριστα, δηλαδή ταύτιση με το οτιδήποτε τάσσεται με την αριστερά, επομένως όποιος δεν θέλει να μιλάει ή δεν θέλει να τον μεταχειρίζονται ως οτιδήποτε άλλο μη ισότιμο οφείλει να παίζει στην ρουλέτα των αριστερών όρων και με αριστερούς όρους. Έτσι οι πάντες δηλώνουν αριστεροί ή αριστερίζοντες όπου κράζουν τους υποτίθεται «άλλους» ως δεξιούς και στην πραγματικότητα αυτοί οι «άλλοι» δεν υφίστανται ούτε καν πολιτικά εδώ και δεκαετίες τουλάχιστον στην πατρίδα μας. Με λίγα λόγια η ίδια τακτική του συστήματος, του «διαίρει και βασίλευε», που πετυχαίνει αφενός να έχει το καθεστώς μια φαινομενική αντίδραση «αριστερή» και αφετέρου όλοι να δηλώνουν και να φέρονται ως αριστεροί ακόμα και αν δεν είναι στην πράξη, από συμπλέγματα ενοχής και φόβου που έχει δημιουργήσει το σύστημα στους υπηκόους του, μήπως και τεθούν εκτός κοινωνίας αν δηλώσουν αντίθετοι ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό ακριβώς είναι που στηλιτεύει και ο Unabomber στην κριτική του εναντίον του αριστερισμού. Ας δούμε όμως ποιον τρόπο και ποια διαλεκτική μέθοδο χρησιμοποιεί εδώ στο μανιφέστο του για να δώσει στο κοινό του να καταλάβει τι είναι ο αριστερισμός στην σημερινή του έκφραση μέσα στο δυτικό κόσμο. Πρώτα από όλα είναι η υποκρισία των αδυνάτων, όπου δέχονται τον παθητικό ρόλο του θύματος και μένουν μόνο στα λόγια και διαμαρτύρονται ως ειρηνιστές-αριστεριστές χωρίς να απαιτούν από τους εαυτούς τους να πάρουν άμεσα τις ζωές τους στα χέρια τους, αφήνοντας τες στο σύστημα να τις χειρίζεται όπως αυτό θέλει σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αφεντικών και της τεχνολογίας. Και φυσικά λέγοντας αριστεριστής εννοούμε οποιονδήποτε χαρακτηρίζεται «πολιτικά ορθός»- σε αυτή την μεγάλη κατηγορία ανήκουν οι διεθνιστές των ΜΜΕ που πασχίζουν να καλυτερεύσουν το σύστημα ώστε να εξυπηρετείται η βολή τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό, οι ομοφυλόφιλοι καριέρας που παρελαύνουν καθημερινά στις τηλεοπτικές πασαρέλες, οι επαγγελματίες αντιρατσιστές που δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν την «υπέρμετρη αγάπη» και το αληθινό τους ενδιαφέρον υποτίθεται για την «ισότητα» όλων των ανθρώπων, τους μαϊντανούς που δοκιμάζουν τις ικανότητες τους στο να αλλάζουν επαγγέλματα με ταχύτητα αστραπής, βλέποντας έτσι έναν δημοσιογράφο την μια μετατρέπεται σε τηλεοπτικό δικαστή και την άλλη σε βουλευτή ή ότι άλλο. Δεν λείπουν βέβαια και όλες οι άλλες κατηγορίες ατόμων που εμπίπτουν «άθελα ή μη» στους ρόλους των «πολιτικά ορθών», όπως οι «ήρωες για μια μέρα» και οι διάττοντες αστέρες των «σκανδάλων» της ελληνικής κοινωνίας! Ενδεχομένως να μην έχουμε καταφέρει να συμπεριλάβουμε όλες τις κατηγορίες που ωφελούν με την στάση τους τη συστεμική λογική, έχοντας σύμφωνα και με τον Unabomber, τα χαρακτηριστικά της χαμηλής αυτοεκτίμησης, αδυναμίας, καταθλιπτικών τάσεων, ηττοπάθειας, ενοχής και μίσους για τον ίδιο τους τον εαυτό. Καυτηριάζει την συμπεριφορά των υποστηρικτών των μειονοτήτων σε κάθε χώρα, λέγοντας ότι: «είναι υπερευαίσθητοι όσον αφορά τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηριστούν οι μειονότητες. Οι όροι ‘νέγρος’, ‘ανατολίτης’, ‘ανάπηρος’ ή ‘γυναικάκι’ για άτομα από την Αφρική, την Ασία, για άτομα με ειδικές ανάγκες ή για γυναίκες αρχικά δεν είχε μειωτική σημασία….τις αρνητικές σημασίες σε αυτούς τους όρους τις έχουν προσδώσει οι ίδιοι οι ακτιβιστές»
Αντιθέτως, υποστηρίζει-και εμείς με την σειρά μας το ίδιο- πως όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι πάνω στην «πολιτικώς ορθή» ορολογία, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ανήκουν στην ίδια ή και παραπλήσια ταξικά και κοινωνικά κατηγορία του μέσου μετανάστη, αλλά σε κάποιο ευκατάστατο ή μεσαίο οικονομικά και κοινωνικά στρώμα της κοινωνίας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Απλός. Ο λούμπεν μικροαστός της μεσαίας τάξης δεν εργάζεται πλάι σε τριτοκοσμικούς μετανάστες(άρα δεν συγχρωτίζεται μαζί τους), ενδεχομένως δεν κάνει παρέα με μετανάστες(άρα είναι «ομοφοβικός» σύμφωνα με την antifa ορολογία), ταυτίζεται η μικρόψυχη λογική του με τα όσα προπαγανδίζονται στα κανάλια για την αρμονική συνύπαρξη και την «στοργή» που οφείλουμε να δείχνουμε απέναντι στους ταλαίπωρους μετανάστες. Όταν λοιπόν κάποιος δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα μπορεί πολύ εύκολα και αβασάνιστα να φλυαρεί και να λέει δίχως πολλές σκέψεις οτιδήποτε δεν προκαλεί δυσαρέσκεια και αφόρητες καταστάσεις συναισθηματικά στον περίγυρο του. Οι αριστεριστές αρέσκονται να ταυτίζονται με τις αδύνατες κοινωνικά ομάδες, όχι σαφώς από ανθρωπισμό και ειλικρινές ενδιαφέρον για τα προβλήματα των περιθωριοποιημένων-μιας και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία-αλλά διότι οι ίδιοι δεν νιώθουν «κατώτεροι» ενώ συγχρόνως αναγνωρίζουν στους άλλους ότι είναι κατώτεροι! Αυτό ειδικότερα ισχύει για το κίνημα του φεμινισμού, όπου οι ίδιες οι φεμινίστριες έχουν συμπλέγματα κατωτερότητας μήπως και είναι κατώτερες από τους άντρες. Το μίσος που νιώθουν για οτιδήποτε δείχνει ή φαίνεται δυνατό και όχι παρακμιακό και δείχνει να εμπερικλείει δύναμη, είναι από τις κύριες εκφράσεις του αριστερισμού σήμερα. Οι ενδείξεις στην κοινωνία ότι υπάρχουν άτομα αυτοδύναμα, με αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία, πρωτοβουλίες, είναι κάτι που συνθλίβει συναισθηματικά τους αριστεριστές, διότι οι ίδιοι νιώθουν ότι αν και εφόσον υπάρχουν όλα αυτά μέσα στην κοινωνία, ο δικός τους ρόλος είναι αμελητέος, νιώθοντας έτσι άχρηστοι.
Ως προσωπικότητες αισθάνονται ενοχικά, διότι δεν νιώθουν πλήρεις με το να είναι υπεύθυνοι για τις ενέργειες τους, αλλά καλύπτονται ύπουλα πίσω από το σύννεφο μιας αφηρημένης και μη συλλογικότητας μέσα στην κοινωνία, η οποία καλύπτει με την ανωνυμία που προσφέρει το πλήθος ή η μάζα τις πράξεις του καθενός παρουσιάζοντας τες ως κοινωνικές και συλλογικές. Ο αριστερισμός καλλιεργεί ως κοινωνική συνήθεια τη δειλία και αναπτύσσει συμπεριφορές ηττοπαθείς και αποτροπιαστικές. Δείχνει για παράδειγμα το να ξαπλώνεις υπό την ονομασία «καθιστική διαμαρτυρία» κάποια δυναμική που να μαγνητίζει το όποιο πλήθος; Σαφώς και όχι. Επιπλέον η ουσία βρίσκεται-και είναι-στο γεγονός ότι οι μαζοχιστικές τάσεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στον αριστερισμό και ακόμα και αν δεν υπήρχαν σημαντικά προβλήματα στην κοινωνία θα βρίσκονταν και πάλι οι αριστεριστές για να τα εφεύρουν και να διαμαρτυρηθούν για αυτά! Και όλα αυτά στο όνομα της «διαρκούς επανάστασης» την οποία δεν κατακρίνουμε ολιστικά, παρά εν μέρει. Είναι εκείνο το είδος των αριστεριστών, που παρουσιάζουν μια «μαχητική και διαχυτική» εικόνα προς τα έξω, ενώ λόγω ακριβώς του ότι είναι υπερκοινωνικοποιημένοι ,δείχνουν σημάδια βαθιάς κόπωσης και χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοενοχοποίησης! Αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι προσπαθούν να φανούν πιο ηθικοί, πιο συνεπείς, πιο ευαίσθητοι, πιο αμερόληπτοι και πιο καλοπροαίρετοι-ως σύνολο εννοείται-από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αποδεικνύοντας ότι μέσα τους ούτε οι ίδιοι που ευαγγελίζονται μια ισότητα μεταξύ των ατόμων, δεν την πιστεύουν καθώς θεωρούν εξαρχής κατώτερους τους «άλλους» τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζουν και για την απελευθέρωση των οποίων παλεύουν από τα καπιταλιστικά δεσμά. Οι αριστεριστές επιθυμούν να κάνουν τους άλλους να ενσωματώσουν στην καθημερινότητα τους τις αρχές τους, δίχως να επιδέχονται την οποιαδήποτε κριτική, όπως συμβαίνει με το ρατσισμό. Θέλουν να εξισωθούν οι νέγροι με τους λευκούς, ώστε οι πρώτοι όντας ανεγκέφαλοι και πιο εύκολο να κυβερνηθούν είναι σαφώς πιο χρήσιμοι και επωφελείς για τα σχέδια τους. Εδώ αξίζει να δούμε τι λέει χαρακτηριστικά το μανιφέστο: «Το σύστημα δεν το ενδιαφέρει τι είδος μουσικής ακούει κάποιος, τι είδος ρούχα φοράει ή σε τι θρησκεία πιστεύει, εφόσον πηγαίνει στο σχολείο, έχει μια ευυπόληπτη δουλειά, ανεβαίνει κοινωνικά, είναι ‘υπεύθυνος’ γονιός, δεν είναι βίαιος και ούτω καθ’εξής».
Ο αριστερίστικος ηδονισμός αγγίζει εύκολα σχετικά την ανωμαλία, εφόσον τα σεξουαλικά υποκατάστατα δίνουν και παίρνουν, προκειμένου να φτάσουν στην ερωτική-σεξουαλική απελευθέρωση-ιδεατό στόχο των απανταχού hippies-φτάνοντας να ταυτίζονται με κάθε ετερογένεια ανεξαρτήτως ηθικών ή συμβατικών ορίων. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ανάμεσα στα σμήνη των αριστεριστών υπάρχει έκδηλη η πρόθεση για ομοφυλοφιλικές και λεσβιακές τάσεις, καθώς και για φυλετικές επιμειξίες. Αντιθέτως θεωρείται απαράδεκτο ή θέμα ταμπού να υπάρχει έστω η καχυποψία για κάποιον ότι βλέπει με κακό μάτι ή επιφυλακτικά αυτές τις τάσεις. Αυτό λέει σίγουρα πολλά για την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται οι αριστερίστικοι τύποι, αφού έχουν καταρχήν χρέος μέσα στους κύκλους τους να αποδείξουν στην πράξη του προαναφερθέντος λόγου το αληθές, συνάπτοντας το ίδιο εύκολα σχέσεις με κάθε αλλοδαπό ή νέγρικο απόβρασμα. Ο Unabomber καυστικός πάντα σε άλλο σημείο του μανιφέστο λέει: «Οι περισσότεροι σκλάβοι, και αυτό προς τιμήν τους, δεν ήταν ικανοποιημένοι από την δουλειά τους. (Σκοπός μας δεν είναι να σαρκάσουμε τους ‘μαύρους των φυτειών’. Δεν σαρκάζουμε τους ανθρώπους που ΕΙΝΑΙ ευχαριστημένοι με τη δουλειά τους)». Στο μανιφέστο καταγράφονται ιδέες και απόψεις ριζοσπαστικές σε σχέση με οτιδήποτε «επαναστατικό» υποτίθεται ότι γράφεται στον τύπο και οπουδήποτε αλλού, ξεκινώντας από τις κρίσεις για το σύστημα αξιών της σύγχρονης κοινωνίας και τους τρόπους αντιμετώπισης των πειθαναγκασμών που προβάλλονται γύρω μας, έως το γιατί θα καταρρεύσει το σύστημα από εσωτερικές αντιθέσεις και δυσλειτουργίες που θα φέρουν το οικονομικό κραχ και την συνακόλουθη κοινωνική έκρηξη! Ωστόσο ο κίνδυνος του αριστερισμού-και αυτό έχει να κάνει και με τις δικές μας ιδέες όσο και ιδίως την «αριστερή» πτέρυγα του εθνικοσοσιαλισμού-είναι υπαρκτός για καθαρά επαναστατικούς και λειτουργικούς λόγους, αφού η ταύτιση με την αριστεριστικής φύσεως κλάψα δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση με την φύση της κοσμοθεωρίας-βιοθεωρίας που πρεσβεύει ο εθνικοσοσιαλισμός. Οι αριστεριστές παριστάνουν πως αντιτίθενται στην τεχνολογία, στα μεταλλαγμένα και στην πρόοδο γενικότερα, όχι σαφώς από αγάπη προς τον άνθρωπο και την φύση, ούτε για να επιστρέψει(είναι εφικτό αυτό άραγε;) η ανθρωπότητα σε κάποιο πρωτόγονο στάδιο, αλλά αντιθέτως επειδή νιώθουν παρείσακτοι στην τωρινή εξέλιξη, αφού σαν ολοκληρωτιστές αισχύστου είδους δεν ανέχονται να μην κάνουν κουμάντο αυτοί στην τεχνολογία. Όσο δεν γίνεται αυτό, θα εξακολουθούν το ίδιο τροπάρι. Σήμερα κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα για φίμωση και καταστρατήγηση της ελευθερίας της έκφρασης. Σήμερα μιλούν για καταστολή και παρακολουθήσεις των αντιφρονούντων. Αύριο ενδεχομένως αυτοί οι ίδιοι στην εξουσία φαντάζεστε μόνο τι θα έκαναν και με τι μεθόδους προκειμένου να εγκαθιδρύσουν την δική τους τυραννία; Επισημαίνουμε πως ο αριστερισμός είναι θρησκευτικής φύσεως και έτσι λειτουργεί. Ο αριστεριστής έχει ανάγκη, όπως ο χριστιανός και ο μουσουλμάνος να πιστεύει κάτω από κάθε λάβαρο και κάθε περίσταση-χωρίς να μπορεί να το δικαιολογήσει ο ίδιος στον εαυτό του-στην αριστερά, αγγίζοντας τα όρια της ψύχωσης. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά επ’αυτού: «..ο αριστεριστής παρακινείται λιγότερο από λύπη για τα κακά της κοινωνίας και περισσότερο από την ανάγκη να ικανοποιήσει την ώθηση του για δύναμη επιβάλλοντας την δική του λύση στην κοινωνία». Σε άλλο σημείο λέει: «Προφανώς ένας Ναζί που πιστεύει πραγματικά, για παράδειγμα, είναι πολύ διαφορετικός ψυχολογικά από έναν αριστεριστή που πιστεύει πραγματικά. Εξαιτίας της ικανότητας τους για απόλυτη αφοσίωση σε ένα ιδανικό, αυτοί που πιστεύουν πραγματικά είναι ένα χρήσιμο, ακόμη και απαραίτητο, συστατικό για οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα.».Η ασυνέπεια του αριστερισμού και της παθολογίας του, ξεκινά από την υπεράσπιση και την υπεκφυγή σχετικά με την κρίση του όσον αφορά τα λάθη των Σοβιετικών και καταλήγει στην δριμεία κριτική της Δύσης και των δικών της σφαλμάτων. Περίτρανο παράδειγμα της αναλγησίας αυτής είναι και το ότι όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στην Ουγγαρία και στο Αφγανιστάν οι αριστεριστές τήρησαν στάση ένοχης σιωπής. Κατέκριναν με σφοδρό τρόπο την Δύση όταν όμως επιτέθηκε στο Βιετνάμ. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η ιστορία έδειξε ότι Δύση και Ανατολή, Η.Π.Α και Ε.Σ.Σ.Δ αντίστοιχα, λειτούργησαν προς ίδιον όφελος.
Ο καθένας, με την ελάχιστη έστω ιστορική γνώση και πείρα έχει καταλάβει ότι αριστερά και δεξιά αποτελούν τις όψεις του ίδιου καπιταλιστικού και σιωνιστικού νομίσματος. Η κριτική μας στρέφεται εναντίον της όποιας συνεργασίας των μη-αριστεριστών με τους αριστεριστές που βρίσκονται σε κάθε χαράκωμα της κοινωνίας αυτής. Όποιος φέρει τον μανδύα της «πολιτικής ορθότητας», σίγουρα θεωρείται αριστεριστής. Όποιος ελκύεται από αριστεριστικές συμπεριφορές και φραξιονιστικού τύπου τάσεις, ανήκει σίγουρα σε ένα κράμα ψυχασθενούς με πρώιμα χριστιανικά συμπτώματα και ασθενική μνήμη.. Ον καλύτερος ιατρός και η καλύτερη θεραπευτική αγωγή που οφείλουν να ακολουθήσουν είναι η Επανάσταση και όχι ο μικροαστικός χαφιεδισμός των τεσσάρων τοίχων. Η καλύτερη συμβουλή για να ακολουθήσουν όσοι μοιράζονται παρόμοιες ανησυχίες και βασανίζονται για το τι πρέπει να κάνουν, είναι μια ρητορική ερώτηση: Εγώ πρέπει να σου πω τι πρέπει να κάνεις;; Ο Unabomber και το μανιφέστο του είναι ένας καλός οδηγός για τις σημερινές συνθήκες, τις κρίσεις για το αύριο και την επερχόμενη εξέγερση στο μέλλον..
Δημοσιεύτηκε στο 5o τεύχος του Omerta Terrormachine.
